1992 - 2006

“Ik ben zelf pas op mijn 15e (1994) bij KCVO gaan voetballen nadat ik vanaf de F-jes altijd bij sv Wissel heb gespeeld. Omdat ik het daar minder naar min zin kreeg werd ik door klasgenoten gevraagd waarom ik dan niet bij KCVO kwam? Mijn vader speelde ook al jaren bij KCVO en daardoor was het voor mij geen vreemd terrein om er te gaan voetballen. De keuze was dan ook snel gemaakt. De eerste jaren met de bus pendelen tussen Epe en Vaassen en dan het laatste stukje op de fiets welke bij de familie Tiemens aan de Dorpsstraat stond. Later vanaf de familie Van der Vegt aan de Apeldoornseweg. In 2002 ben ik in Vaassen gaan samenwonen en woon hier nog steeds met veel plezier. En uiteraard nog steeds gebonden aan KCVO. Ik voetbal op het veld bij de Veteranen en ben ondertussen alweer 12 jaar bestuurlijk actief. Onze zonen Coen en Siem spelen ook bij KCVO in de JO15 en JO13 waarbij ik tot vorig jaar altijd leider bij één van de twee ben geweest.”

“In februari 1995 startte KCVO met het 5-jarigen voetbal. Waar je eerder pas vanaf 6 jaar mocht gaan voetballen kon er nu spelenderwijs kennis worden gemaakt met dit leuke spelletje. Zelf ben ik 10 jaar één van de trainers geweest die om toerbeurt op de zaterdagmorgen de training mocht verzorgen. Uiteindelijk is hieruit de ‘Hypotheekshop Worldcup’ voortgekomen. In november 2006 was één van de 5-jarigen het 500e lid welke we mochten verwelkomen. Uit handen van Paul Heutinck ontving Nick Rozendal een speciaal gemaakt shirt. Ik ben benieuwd of hij deze nog heeft.”

“Hoewel ik ze zelf niet bewust heb meegemaakt heb ik via de overlevering over een aantal momenten gehoord. Zo wilde KCVO graag een lichtinstallatie op het eerste veld waarvoor een superverloting werd georganiseerd. Hierdoor kon de lichtinstallatie in september 1992 officieel in gebruik worden genomen. Nu 30 jaar later hebben we deze mogen vermogen voor een LED-installatie.

Tijdens een optreden van de popgroep Normaal in 1993 kwam KCVO vaker in het nieuws dan gewenst was. Hierdoor werd er een jaar later één keer uitgeweken naar het verkeersoefencentrum van Autorijschool Joop Hagen op het Eekterveld en werd uiteindelijk ook de ingang van het sportpark verplaatst van het huidige parkeerterrein naar de zijde van Vogelbuurt. Met behulp van vele vrijwillige handen werd in 1995 de nieuwe ingang in gebruik genomen.

Wat ik me verder kan heugen is de opening van de jeu de boule baan in 1995 en dat er in februari 1996, in samenwerking met IJsclub ‘De Cannenburgh’, een ijsfeest werd georganiseerd onder de naam ‘De Nacht van de Cannenburgh’.”

“Het gouden jubileum was in mei 1997. Ik was toen bijna 18 jaar en speelde in de A1. We waren met ons elftal niet uitgenodigd maar gingen wel naar het feest in De Wieken toe. We mochten natuurlijk niet naar binnen maar hebben wel ons ongenoegen laten blijken en dat we hier graag bij hadden willen zijn. Dat is de reden geweest dat ik nu in de bestuursvergadering een warm pleidooi heb gehouden om de jeugd O19 (het vroegere A) wel uit te nodigen. Gelukkig is dit goed ontvangen door de overige bestuursleden zodat onze ‘A-spelers’ nu wel naar het feest mogen.”

“In deze periode was het internet vol in opkomst. KCVO was niet de eerste club met een eigen pagina maar met enthousiasme van een paar eigen leden kreeg KCVO op 1 februari 2000 wel een eigen website welke met de jaren een aantal keren een evolutie doormaakte. Een leuk item toen was ‘KCVO – around the world’. KCVO’ers namen een sjaaltje van KCVO mee op vakantie en maakten een foto welke op de site werd geplaatst. Je kunt deze nog terug zien via deze link.”

“Op 11 augustus 2003 werd door erelid Bennie Huntink de tribune geopend. Een lang gekoesterde wens om een tribune te hebben ging hiermee in vervulling. Voordat de tribune werd gebouwd lag hier de welbekende ‘bult’ waar menig KCVO’er zijn vaste plek had tijdens de wedstrijden van het 1e elftal. Wanneer ik als kleine jongen op zondagmorgen met mijn vader meeging werd er hier altijd druk op gespeeld (afgerold). Ook niet iedereen was een voorstander van de komst van de tribune, of andersom gezegd: het verwijderen van de ‘bult’. Voor de bouw van de tribune was er een bouwcommissie die het project begeleidde. Het werd geen standaard tribune maar een tribune speciaal aangepast aan de accommodatie en wensen van KCVO. Het metselwerk en een hellingbaan waren specifieke eisen vanuit KCVO. Ieder elftal droeg een steentje bij door op een zaterdag de handen uit de mouwen te steken. Ik zat nog in mijn afstudeerjaar (bouwkunde) en heb tussen het afstuderen door zorg gedragen voor de bouwkundige en constructieve tekeningen voor de bouwvergunning. De Welstandcommissie had slechts één kleine opmerking waarop de bouwvergunning al vlot verstrekt werd en gestart kon worden met de bouw.”

“Sportief gezien waren de jaren ’90 moeilijke jaren. Alleen in het seizoen ’95-’96 kon het 1e elftal een periodetitel afdwingen maar liep het in de nacompetitie stuk tegen de Wilpse muur.

Van de periode na de eeuwwisseling kan ik mij meer heugen. De promotie van het 1e elftal naar de 3e klasse op 1 juni 2003 tegen Zutphen kan ik mij nog goed voor de geest halen. De beslissingswedstrijd werd gespeeld op het terrein van V en K in Twello en door KCVO gewonnen met 4-0. Ronald Hullegie scoorde al heel snel de openingstreffer en was zo hard aan het rennen om te juichen dat hij hier zo’n beetje de hele eerste helft last van had.

In juni 2006 promoveerde het 2e elftal in Lochem naar de 1e reserve klasse. Een echte topprestatie want zo hoog heeft een 2e elftal van KCVO nooit meer gespeeld. Patrick Spikker was toen trainer van dit elftal en in de nacompetitie wisten ze op het juiste moment te pieken tegen opponent Rigtersbleek. Het staat me bij dat het een klein beetje een gestolen overwinning was want vlak voor tijd werd er een overtreding gemaakt net buiten het doelgebied. De keeper moest er met rood vanaf en de vrije trap zorgde voor een gelijke 2-2 stand. In de verlenging werd er niet meer gescoord en na een zenuwslopende penaltyserie werd er alsnog gewonnen. Het promotiefeest was een feit!”

“We speelden een wedstrijd op veld 3 waar na een half uur spelen een pas getrouwde medespeler in paniek riep dat hij zijn trouwring kwijt was. 22 spelers en een scheidsrechter met vlakke handen op het veld op zoek naar de ring. Na 10 minuten kwam het verlossende woord eruit: hij zat om zijn andere hand!

In de kleedkamer vlak voor de training kwam Alfons Hendriks (leider van ons elftal) mededelen dat de “pa” van één van onze teamgenoten was overleden. We konden ons dat niet echt voorstellen en na een paar dagen volgde de rectificatie: Alfons had niet duidelijk genoeg gearticuleerd, het was niet zijn “pa” maar zijn “paard”. Maar de impact voor de teamgenoot was hiermee net zo groot, hoor.

Nadat we na onze training van ons elftal al een tijdje in ons clubhuis zaten rinkelde de vaste telefoon in de kantine. Bleek dat één van onze (niet zo vlotte) teamgenoten nog in de kleedkamer zat, opgesloten. Omdat de mobiele telefoon nog geen gemeengoed was dachten we eerst dat hij vanaf huis belde. Maar niet dus, hij was zijn tijd al vooruit en belde met zijn mobiel vanuit de kleedkamer. Geluk voor hem want anders had hij een nachtje in de kleedkamer moeten overnachten…”