1947 - 1961

“Het was natuurlijk een weiland met een paar lijnen van afgebluste carbid erop en doelpalen zonder net. Van een voetbalveld kon je amper spreken. We moesten ons bij boer Demmers op de deel of in een schuur omkleden. Maar we hebben daar niet lang gespeeld. In 1949 gingen we naar de Oosterhof, achter de Gerardus Majella-school, waar eerst de schapen van het veld gedreven moesten worden. Als het slechte veld door regen dreigde te worden afgekeurd dan gingen we ’s morgens naar de houtzagerij waar we houtkrullen en zaagsel haalden en op het veld strooiden om de plassen en modder een beetje te verdoezelen. Grote kans dat consul Bernard Berenschot het veld goedkeurde.”

“Bij mijn weten was dat gymnastiek en nog een paar andere sporten. Wandelen en zwemmen hadden maar een kortstondig bestaan. Atletiek en korfbal kwamen helemaal niet van de grond. Gymnastiek vierde wel hoogtij mede dankzij het gymnastiekgebouw dat achter de school op de Oosterhof gebouwd werd en gelijk met het voetbalveld in 1949 geopend werd. De voetbalafdeling en de schooljeugd mochten er ook gebruik van maken. Het was al een soort multifunctioneel gebouw. Ik heb er nog dansles in gehad. Later werd ook de afdeling handbal opgericht die het gebruikte als trainingslokaal.”

“Jazeker. Willem Timmer was voorzitter van de hele omni-vereniging en Johan IJsseldijk werd na een paar jaar voorzitter van de voetbalafdeling. Die man was kapper en daar liet je natuurlijk je haar knippen. Alois Heutinck heeft 12 jaar de scepter gezwaaid en had in Bernard Berenschot en Herman Hollak twee uitstekende helpende handen.”

“We zijn begonnen met 2 seniorenelftallen en 1 jeugdteam. Ik heb me laten vertellen dat de allereerste officiële wedstrijd was tussen KCVO 1 en KCVO 2 omdat die zich net hadden aangemeld bij de voetbalbond terwijl de competitie al begonnen was en samen in dezelfde klasse werden ingedeeld. Midden jaren ’50 zaten we op 3 senioren- en 2 juniorenelftallen. De trainingsopkomst liet in die jaren veel te wensen over mede doordat het aan verlichting ontbrak en het veld meestal slecht was. Bovendien vonden veel jongens dat ze geen training nodig hadden want ze stonden toch ongeslagen aan kop. Er werd toen besloten om de trainer, de heer Karel Weultjes uit Apeldoorn, om de 14 dagen te laten komen. Later werd de training zelfs helemaal stopgezet. Maar kampioen werden ze wel. Het was altijd behelpen en maar één buitenkraan om te wassen. Later kwamen er emaillen wasbakjes. Eind jaren vijftig werd een zelfstandige jeugdafdeling opgericht met de heren Theo Huntink sr., Berry de Haan en Wim Hagen aan het roer. De heer Huntink was ook de grote animator van een pupillenkring in de gemeente en in het seizoen ‘60-‘61 werd het pupillenvoetbal in competitieverband ingevoerd. Misschien is het wel leuk om te vertellen dat KCVO in 1959 de zwarte V op zijn shirt kreeg.”

“Nee, niet goed genoeg voor het hoogste niveau. Met mijn lengte was ik natuurlijk wel een ideale laatste man. Na de jeugd voetbalde ik in het 2e elftal. Jan Mulder was keeper en die heeft vaak op mij gefoeterd. Ik schoot dan weer te hard terug wat nog weleens een tegengoal opleverde. Ook werden we een keer kampioen en moesten een promotiewedstrijd spelen. Ik kwam net uit militaire dienst, maakte 2 goals en we wonnen die partij. Feest, natuurlijk. Hoewel ik wel lid was, was secretaris en leider Bennie Nitert vergeten om mij weer speelgerechtigd te maken. De tegenstander kreeg daar lucht van, de wedstrijd moest worden overgespeeld en we verloren met 3-0.”

“Nee, weinig. Bij het eerste kampioenschap in 1951 was ik nog jong en van de beslissingswedstrijd tegen Apeldoornse Boys in 1954 kan ik maar vaag iets herinneren. Het moet wel een spectaculaire wedstrijd zijn geweest want de jongens stonden in de rust met 0-4 achter om vervolgens met 6-4 te winnen. Ze promoveerden toen naar de 1e klasse GVB. In die periode ontpopten met name Harrie Oortwijn en Theo Meuleman zich als jonge talentvolle spelers waar later menig tegenstander geducht voor was. Die jongens hadden al op 16-jarige leeftijd het 1e elftal bereikt. In 1961 werden ze weer kampioen maar zonder promotie.”

“Nou, ik was niet zo’n vergaderdier, zeker niet in de eerste 15 jaar. Maar wat ik wel weet is dat de bovenzaal van de school daar nog wel eens voor gebruikt werd en ook de zaaltjes van de cafés Maartenshof, Spoorzicht, Kooyer, Mossink en Rutgers. De zaaltjes zijn inmiddels allemaal verdwenen. Ja, dat waren nog eens tijden.”