1977 - 1991

“Op de fiets van de Bultzak naar de Kouwenaar, dat was toch zo’n 6 km fietsen. Maar ik was nooit alleen want mijn broers en buurjongens voetbalden daar ook. We wisten ook niet anders. We gingen ook vaak op de fiets naar uitwedstrijden. De jeugdreisjes naar Slagharen kan ik mij nog goed herinneren. Ook werden er vaak droppings georganiseerd met verschillende opdrachten. Zo deden ze een keer wie de meeste beschuiten kon opeten. Bennie Mulder had daar geen moeite mee en at zo een hele rol beschuit op. Op de Kouwenaar moesten we trainen op een smalle grasstrook die naar achteren toe steeds breder werd en waar nog een gravelveldje achter lag. We fietsten in de jaren ’70 ons 1e elftal altijd achterna. Naar Twello, Bussloo, Voorst, Loenen, noem maar op. En dan met accu’s achterop de fiets die we dan meenamen naar het veld en verbonden met autoclaxons. Verder heb ik de jeugdjaren als een zeer fijne tijd ervaren.”

“Ja, vanaf 1978 zelfs van zeer dichtbij. Ik heb 10 jaar in het 1e elftal mogen spelen. De eerste jaren speelden we vaak oefenwedstrijden in Zwolle en omgeving waar trainer Klaas Poll woonde. Het kampioenschap in ’81 kan ik mij nog goed herinneren onder trainer Teun Mannessen die het 1e en een jaar later het 2e kampioen maakte. We wonnen met 4-1 van naaste concurrent Columbia. Dat was een geweldige happening. Maar ook de degradatie in ’85 heb ik meegemaakt. In een beslissingswedstrijd verloren we met 6-0 van Lettele. Een jaar later zouden we bijna weer degraderen. We stonden samen met Beekbergen onderaan en moesten de laatste wedstrijd tegen elkaar. In een heroïsch duel voor 1500 bezoekers trokken we met 3-2 aan het langste eind. Daarna hebben we nog meer moeilijke jaren gehad in de 4e klasse waarbij we vaker in het rechter rijtje dan in het linker rijtje stonden.”

“Nee, ik speelde regelmatig met mijn broers samen. Eigenlijk waren we allemaal verdedigers, daar waren we het beste in. Van de negen broers hebben er zes bij KCVO gevoetbald. Eén keer hebben we zelfs met vier gebroeders Hendriks in het 1e elftal gespeeld: Alfons, Hans, Rudie en ik. Dat was op zondag 7 december 1984 thuis tegen Colmschate. Hans mocht halverwege de tweede helft invallen en toen hebben we 23 minuten met vier broers samen in het 1e elftal van KCVO gevoetbald. Daarna nooit meer. Toch wel een unicum in de historie van KCVO.”

“Ja, dat was een belangrijk gebeuren in de geschiedenis van KCVO. Na 20 jaar op De Kouwenaar gevoetbald te hebben werd de accommodatie te klein. De heer Huub Hansen vervulde een belangrijke voortrekkersrol in de accommodatiecommissie. Hij werd o.a. geassisteerd werd door Wim Bouwmeester (Ap.) en Huub Paulissen. Erelid Bernard Berenschot en het jongste lid Roald Klomp verzorgden de Eerste Steenlegging. De verhuizing zelf was een symbolisch gebeuren. Al lopend maakten we met alle leden de overstap van De Kouwenaar naar De Egelbeek, voorzitter Gert Olieman voorop. Daarna de officiële opening gevolgd door een receptie voor de leden. We hadden een eigen sportpark en daar waren we maar wat blij mee. Op de zondag na de opening werd er een fietspuzzeltocht gehouden die maar liefst 350 deelnemers trok. Mede door de onderhoudsploeg ziet het sportpark er tot op de dag van vandaag nog perfect uit.”

“In de jaren ’80 groeide het Sportfestijn uit tot een regionaal gebeuren. Het werd steeds groter en er kwam steeds meer publiek op af. Het werd een begrip. Op vrijdagavond een popgroep, op zaterdag het familievoetbal met feestavond en op zondag een gerenommeerde tegenstander voor ons 1e. Dat waren de hoofdelementen. Toen Normaal in 1981 voor de eerste keer kwam was het hek van de dam. Volle tenten met zo’n 1200 tot 1700 mensen waren geen uitzondering. Het liep soms de spuigaten uit. De band Drukwerk zorgde een jaar voor een afkoelingsperiode. Al met al is Normaal 15 keer bij KCVO geweest. Vanaf 1985 werd het Sportfestijn met een dag uitgebreid omdat het Egeltoernooi in het leven geroepen werd. Wat het familievoetbal betreft stonden we met de Familie Pelgröm, van mijn moeders kant, op een wachtlijst. Op een gegeven moment, volgens mij was dat in 1986, zegde vlak van te voren een familie af en hebben wij in anderhalve dag een familie-elftal op de been gebracht. Zo zijn wij erin gerold en doen inmiddels al jaren met 2 familieteams mee.”

“Nee, het zaalvoetbal heb ik aan mij voorbij laten gaan. Het was toen wel zeer populair in deze omgeving. KCVO deed in het seizoen ’88-’89 met 5 teams mee. Een jaar later waren dat er zelfs 8. Er werd zelfs het idee geopperd om een sporthal op De Egelbeek te bouwen. Er werd een lijntje uitgegooid naar volleybalvereniging Blok/EVC en er werd een Commissie Sporthal Egelbeek opgericht voor het onderzoek naar de haalbaarheid ervan. Na een jaar werd een rapport gepresenteerd dat een gezamenlijke sporthal toch geen haalbare kaart was.”

“Dat de shirtreclame haar intrede deed en Opel Wielink onze eerste shirtsponsor was. Het bestuur begon met de bekendmaking van een verenigingsman en – vrouw en organiseerde een lopathon voor uitbreiding van het oefenveld. Begin van de 3-daagse jeugdkampen. De eerste werden gehouden in Putten waar ze met de hele jeugd op de fiets via de Hoge Duvel en Staverden naar toe gingen. Het jeugdbestuur startte het 4 tegen 4 jeugdtoernooi waarvan Hans Hagen de grote animator was. In 1991 bestond Vaassen 1100 jaar en ter gelegenheid daarvan werd er op het Maarten van Rossumplein een groot openluchtspel gehouden genaamd “De invasie van de Cannenburgh”. Daar deed KCVO natuurlijk ook aan mee. En zo was er altijd wat.”